Hayata geldiğimiz andan itibaren,ilk yürüyüşümüz,ilk gülümseyişimiz,ilk anne yada baba deyişimiz,ilk parmağımızla birini işaret etmemiz ve tüm sahip olduğumuz aile bireylerinin değişik sevgi gösterileri ile şımartılıp sıkıldığımız noktalarda ağlayarak belli ettiğimiz dönemler hepimizin yaşamında olmuştur bir dönem.

Sonrasında kıyası öğretir bize büyükler annenimi çok seviyorsun babanımı ne diyeceğini bilemezsin ikisi deyip sıyrılırsın ama hiç kimse anne yada baba bile bundan için için memnun olmaz niye ikimiz halbuki ben daha çokum onun yüreğinde, bu ayrımı neden yaparlar tüm hayatımız boyunca hiç bilemeyiz.

Derken okul hayatı ile tanışırız, öğretmenlerde bazılarını sever. Bazıları sihirlidir sanki o sınıfta etrafları ışıktan bir hale ile oluşur. Biz ise sönük bir mum ışığı kendi etrafını bile aydınlatmayan. Kıyas acımasızca ordada sürer. Bakın Sibel arkadaşınıza nasıl hazırlanmış; Sınava, sözlüye,yazılıya hayata herşeye hazırdır o. Biz ise; biz hiç hazır olmadık gölgeyiz sadece diye içerleriz için için.

Ve birgün bir yerde bir anda istediğimiz yada istemediğimiz bir şekilde bir göz değer ve o an bildiğin herşeyi unutur.. Yeni ezberler oluşur tüm benliğinde. Seni seviyorumlar oluşur heryanında. Seviliyorsundur. Kıyas veya ayrım gösterilmeksizin. Seviyorlar seni diye kendinle gurur duyarsın da. O soruyu hiç sormazsın kendine. iyi de sen kimi sevdin su gibi. içtiğin oldumu o sevgiyi.

Peki ya diyemediklerimiz! Hala hatırladıkça yüreğimizi acıtan sıkışmış sözcükler. Parmak arasında kalan temas edemediğimiz sevgiler onlar hep kalır seninle, hiç diyemeden kimselere. Sanki söylesen boğulacakmısın gibi olur. Kimbilir? Birgün söyleyecek gücü bulursun kendinde...

Herkes seni seviyorum der ! Ya sen kimi sevdin ?